خداوند، قرآن را به عنوان شفا و درمان معرفی می کند. این بدان معنا نیست که قرآن تنها شفای جان ها و دلها را موجب می شود و از بیماردلی رهایی می بخشد، بلکه به اعتبار اطلاقی که در آیه است، می توان گفت که قرآن شفای جسم و جان آدمی است و همان گونه که می توان با قرآن، دردهای روحی و روانی و فکری را درمان کرد و از بیماری عافیت و سلامت بخشید، هم چنین می توان دردهای جسمی و بدنی را به قرآن درمان کرده و از علت و بیماری نجات داد.

کاربردهای دعا و نیایش نیز این گونه است؛ چرا که انسان همان طوری که می تواند از اسباب مادی برای درمان بهره گیرد، می تواند از اسباب فرامادی و معنوی نیز بهره مند شود،‌بلکه باید گفت که آن کسی که در اسباب مادی، معجزه درمان را نهاده در دعا و آیات قرآنی نیز معجزه دعا را قرار داده است؛ زیرا به حکم توحید فعلی، شفا تنها در دست اوست و انسان می بایست شفا و درمان را از شافی بخواهد که دکتر و درمان مادی و غیر مادی را اسباب، شفا و درمان قرار داده است.